Voor de tweede keer in mijn leven neem ik afscheid van Beekvliet. 22 Jaar geleden als leerling, nu als ouder. En denk nou niet dat mijn intelligente pubers van 15 en 13 drie klassen over mochten slaan en dankzij hun uitmuntende executieve vaardigheden en buitengewone kennis van de klassieke talen vervroegd eindexamen mochten doen. Het tegendeel is waar.
Zo heb je twee zoons op Beekvliet en zo geen meer. Ik, van wie hard werken om iets te bereiken zo ongeveer het levensmotto is, had enige tijd nodig dit gegeven te verwerken. Waar de 15-jarige Femke baalde van een 5,5, zijn mijn jongens uitermate tevreden met deze voldoende. Waar ik destijds keurig mijn huiswerk maakte en mijn leerplanning voor de proefwerkweek weken van tevoren af had én naleefde, doen mijn zoons het zeg maar … anders.
Mijn knappe koppen zijn uitgerust met een subliem stel hersens, doch minder talent voor zaken als plannen en organiseren. Ze komen er na twee respectievelijk drie jaar achter dat het gym halen zonder er iets voor te willen doen zelfs voor hun briljante breinen te hoog gegrepen is. Ze kennen alle voetballers van de eredivisie van de laatste twintig jaar uit hun hoofd en verbraken op de valreep nog even het schoolrecord sprint, maar Latijnse woordjes of Griekse vertalingen hebben allesbehalve hun interesse. Combineer dit met een uit de kluiten gewassen sociaal leven in Schijndel, behoefte aan meer ‘leuke’ vakken en een oogje op het HBO en je snapt dat de heren gedoemd zijn tot een enkele reis van Sint-Michielsgestel naar huis. Wat ze niet eens erg vinden.
In deze laatste zin zit het ‘m natuurlijk. Hun motivatie. Na een jaar de huiswerkpolitie uitgehangen te hebben, hebben hun vader en ik het opgegeven. Eerst nog schoorvoetend, naarmate de tijd verstreek met meer overtuiging. Eindelijk is er rust in de tent en onze hoofden, en daar waren we allemaal hard aan toe. Loslaten is het nieuwe credo.
En dus neem ik afscheid. In de vorm van het opsnorren van reservekluissleutels, een bedankmailtje aan de mentor en een groeiend vertrouwen in de nieuwe stap van tweederde van mijn kroost. In mijn derde rol - die van columnist voor Tempora Nostra - blijf ik trouwens actief. Hoef ik toch niet helemaal dag te zeggen. Vale!
