Deel dit als je hierom moet lachen. Like & share als je nog weet hoe je met een pen een cassettebandje opdraait. Klik op delen als je van je zoon houdt.
Online delen we onszelf een ongeluk. Maar geven in het echte leven; hoe vaak doe jij het nog?
Terwijl we digitaal delen alsof ons leven ervan afhangt, houden we in het aardse leven steeds meer voor onszelf en zijn gevers een zeldzaam ras geworden. Mijn mond viel dan ook open toen ik de 34-jarige Robin Heindijk uit Boxtel op de radio hoorde. Robin beheerst de fysieke kunst van het delen tot in perfectie. Binnenkort doneert hij namelijk zijn nier aan een volslagen onbekende! Zijn motivatie? ‘Ik heb twee gezonde nieren. Waarom zou ik dat geluk niet delen met iemand die dat geluk niet heeft?’ Door zijn nier zomaar weg te geven, geeft Robin iemand decennialang kwaliteit van leven cadeau. Een gullere gift kan ik niet bedenken.
Ik zeg heus niet dat we massaal organen onder de kerstboom moeten gaan leggen, maar een béétje meer als Robin mogen we wel worden met z’n allen. In plaats van de hele wereld laten weten dat we cassettebandjes kunnen opdraaien en ons af te vragen of die oud-collega wel echt van z’n zoon houdt, kunnen we onze energie en aandacht ook aan iemand dichterbij besteden. In de gemiddeld 2,5 uur per dag dat we aan Jan en alleman virtuele duimpjes en hartjes uitdelen, kunnen we heel wat mensen om ons heen iets geven waar ze écht wat aan hebben.
Het is misschien nog wat vroeg om het een goed voornemen te noemen, maar met deze gedachte kan ik elk geval december in. Meer écht sharen en liken, ik ga ervoor. Met dank aan Robin.
