Een niet geheel onaantrekkelijke gynaecoloog noteert net dat ik een gave portio heb. Kijk, als ik nog single was, zou ik het op mijn Tinder profiel zetten. De officiële uitslag van het onderzoek moet weliswaar zijn op-het-oog-diagnose nog even bevestigen, maar deze heb ik alvast in the pocket.
Het is weer tijd voor mijn halfjaarlijkse date met de arts. Omdat er een congres is, wroet er dit keer iemand anders in mijn portio. Of ik dat oké vind. Ja joh, na jaren van niet bepaald geruststellende PAP-waarden is de persoon tussen mijn benen wel het laatste waar ik me druk om maak. Routineus trek ik mijn panty uit en spreid ik mijn benen voor de ijverige jonge dokter. Dat hij mijn onderkant na een grondige inspectie gaaf blijkt te vinden, doet me goed. De goede man ziet zes baarmoedermonden per uur, dus hij kan ’t weten.
Dat hij überhaupt door de bomen de portio nog ziet trouwens. Om me heen spot ik tal van instrumenten, tangen, apparaten en monitors. Terwijl ik deze toeters en bellen negeer, denk ik aan alle vrouwen wiens baarmoedermond, of welk orgaan dan ook, minder gaaf bevonden wordt. Aan al die meisjes die tegenwoordig het HPV-vaccin krijgen, zodat vervelende onderzoeken, behandelingen en zorgelijke uitslagen hen zoveel mogelijk bespaard blijven. Mijn gedachten gaan ook naar mijn dappere vriendin met MS, die het momenteel zonder immuunsysteem moet stellen in een Russische kliniek. Zij en ik zeiden het deze week nog tegen elkaar, ik zeg het nu tegen jou. Het kán echt! Je lichaam is een mooie machine die soms sterker is dan je denkt. Of is het vooral onze positieve geest die voor de grootste omwentelingen zorgt?
De stem van de arts en het metaal van de eendenbek halen me uit mijn gemijmer. Mijn panty mag weer aan. Of ik de frequentie van onze dates terug wil brengen tot eens per jaar.
Eens per jaar! En of ik dat wil. Alles voor een gaaf papje.
