En dan zit je alleen thuis. Met je hond. Twee weken lang! Van kamperen met z’n negenen naar single op de bank. Het kan raar lopen in ’t leven.
Echt, ik dacht hem gevonden te hebben. Mijn tweede grote liefde. Ik gaf het tijd. Wachtte een half jaar voordat hij mijn kinderen mocht ontmoeten en we liepen vooral niet te hard van stapel. Alles volgens het boekje en toch moet ik nu, 1,5 jaar later, concluderen dat de verschillen te groot, uitdagingen te veelomvattend en gevoelens niet sterk genoeg waren. En dat is even slikken.
Om me heen zie ik het vaak genoeg gebeuren: nieuwe partners die na twee dates aan de kinderen worden voorgesteld, na drie weken bij elkaar intrekken, om vervolgens een paar maanden later weer van het toneel te verdwijnen. Nieuwe vrouwen die komen en gaan en kinderen die al zes stiefpapa’s versleten hebben. Ieder z’n ding, maar my worst nightmare eerlijk gezegd. Ik had zo gehoopt dat de eerste nieuwe man in het leven van mijn kinderen een blijvertje was. Maar hé, het leven heeft blijkbaar iets anders - beters? - voor me in petto.
Ik troost mezelf met het feit dat ze hem niet zo vaak zagen. Dat we niet samenwoonden. Met de overtuiging dat deze relatie niet het beste voorbeeld was voor ze, en een ongelukkige mama al helemaal niet! Ik wil ze juist laten zien hoe mooi de liefde is. Van warmte, intimiteit en aandacht tot humor, inspiratie en serieuze gesprekken; ze mogen het allemaal meekrijgen. Graag zelfs. En dus ben ik weer een single mom. Met de dag een happier single mom warempel.
Want weet je? Ik ben er trots op dat ik het heb aangedurfd. Je kunt niet alles weten van tevoren en zekerheden heb je nooit. Ik ben niets uit de weg gegaan, een aantal mooie herinneringen rijker en heb nieuwe kanten van mezelf ontdekt. Mensen komen in je leven met een reden, daar geloof ik heilig in. Ik heb van hem mogen leren en hij van mij. En nu is het tijd om los te laten. Stil te staan bij de mooie dingen in het leven en dat waar ik dankbaar voor ben. En dat is veel! Mijn kinderen zijn gezond en gelukkig. Hun vader en ik hebben respect voor elkaar en gaan nog altijd in liefde met elkaar om. Ik ben gezegend met een aantal lieve vriendinnen en ouders die alles voor me doen. Ik heb in 3,5 jaar tijd een gezond bedrijf uit de grond gestampt. Tussen mijn tranen door ontstaat een steeds groter wordende glimlach.
De weken alleen thuis zijn bijna voorbij. Op mijn bank heb ik gelezen, geslapen en medailles voorbij zien komen. Bijgekletst met vriendinnen, blogs geschreven en geïnvesteerd in de relatie tussen mij en mijn hond. Morgen komen mijn schatjes terug van vakantie met papa en kan ik ze weer knuffelen! Nadat ze me alles verteld hebben over hun surfavonturen (op de bank) en vóórdat ze na wat wifiloze weken in hun iPad duiken (op de bank), moet ik even met ze brainstormen over onze bankzaken trouwens. Hoogste tijd dat ik daar ook eens in investeer, in de vorm van Netflix, Sonos en een voorraadje chips en chocola bijvoorbeeld. Ik ga hier de komende tijd immers de nodige uurtjes doorbrengen. Onder een dekentje. Theepot binnen handbereik. Mét drie lieve kinderen naast me. Er verschijnt een brede lach op mijn gezicht.
En die nieuwe vent? Die kan wel effe wachten.
