Woensdagavond. Mijn les steps is begonnen en ik lig uitgeteld op de bank. In mijn allesverhullende huispak. Wat zullen mijn vriendinnen ervan denken dat ik wéér niet kom? En hoe kom ik nu van die kilo’s af? Na een irritante cosmeticareclame met een of ander fotomodel en een rondje Facebook waarbij iedereen het helemaal voor elkaar lijkt te hebben, stellen reclames met het doorsneegezin van Jumbo en ex-miljonair Hans van Telfort me ietwat gerust. Gelukkig. Niet iedereen is bloedmooi, bijzonder of een alleskunner. Gewoon lijkt weer goed genoeg.
Na een tijd van spiegelen aan helden en supermodellen, is er eindelijk ruim baan voor mannen met bierbuiken en vrouwen met uitgroei. Waar er vroeger vooral Marlboromannen, GTST-acteurs en Coca-Cola hunks voorbij kwamen in het reclameblok, kijken we tegenwoordig naar burgerlijke types die letten op de kleintjes en beschikken over een gemiddeld postuur en een kale kop. Social media uitingen over huidkleurige panty’s en onwelkome puistjes scoren hoge ogen, zeker als ze van Chantal Janzen komen, en met haar make-uploze gezicht op de rode loper veroverde Sophie Hilbrand de harten van menig Nederlander. De tijd van onbereikbaar is voorbij. Zie je wel, zij zijn ook maar gewoon mensen.
Hoe komt dat toch, dat we allemaal op zoek zijn naar bevestiging? Dat ik mijn lat pas iets lager leg als ik zie dat Cora van Mora en de dames van Dove ook allesbehalve spannend, strak en perfect zijn? Omdat jezelf kwetsbaar opstellen eng is, denk ik. Omdat ik bang ben voor de mening van anderen. Stel dat ze me saai, lelijk of dik vinden… Nu meer en meer mensen laten zien dat ze ook hun zwakheden hebben en er Barbies met curves worden gemaakt, valt het kwartje. Het succes van reclames van Media Markt en menig supermarkt bewijst dat we echt & oprecht meer waarderen dan nep & vals. Facebook voegt menselijke emoties als verdriet en woede toe en ‘kwetsbare statussen’ oogsten stukken meer begrip en bewondering dan de gebruikelijke kijk-mij-eens-leuk-zijn-posts. Pfieuw.
Wat denk jij, zou het inderdaad door de tv-reclames komen of is het gewoon mijn levenservaring? Feit is dat ik steeds meer inzie dat ik geen Superwoman ben, en dat dat af en toe best oké is. Ik hoef die cape niet elke dag te dragen. In plaats van me rot voelen en stamelend afbellen, ga ik voortaan eerlijk zeggen dat de combi van drie kinderen, een bedrijf, een huishouden, een puppy en een vriend met vier kinderen soms iets té is. Ik ga me niet meer verdedigen als ik een avond thuisblijf om bij te tanken en kruip zonder schuldgevoel op de bank. Met chocola ja.
Dan maar iets meer putjes in mijn benen en minder likes op Facebook. Die rekening wil ik wel betalen.
