Spierpijn. In nek, schouders en grote teen. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar het effect van een avond strak staan van de spanning was woensdagochtend voelbaar in mijn hele lijf. Snoozend pakte ik mijn mobiel, om vervolgens opgelucht te ontdekken dat het inderdaad rustig is gebleven in Schijndel City. ‘Alle moeite van ondernemers en politie is gelukkig voor niks geweest’, aldus Facebook. Euhhh sorry? Dus als iets gelukt is, is het mislukt?
Tuurlijk is het niet voor niets geweest! Verplaats je even in de domme relgeest van zo’n hoodiedrager die klaar is zijn nog dommere maten opgefokt achterna te rennen. Wedden dat je je wel bedenkt als je wordt opgewacht door een ontvangstcomité van ME, politie, media en 200 winkeleigenaren en dappere burgers? Dat de lol ervanaf gaat als je ziet dat winkels uit voorzorg zijn leeggehaald en dichtgetimmerd? Dat je ouders je extra in de gaten houden na het middagbezoekje van de wijkagent en dat dit alles maakt dat je toch nét iets minder enthousiast reageert op opruiende snaps of DM’s van Delano, Ali of Dennis?
En dan heb ik het nog niet eens over het saamhorigheidsvirus dat zich dinsdag supersnel door het dorp verspreidde. Goepsapps van ondernemers en vrienden ontploften. Lokale timmerbedrijven hielpen met alle planken en spijkers die ze in hun werkplaats konden vinden. Er ontstonden broederlijke gesprekjes bij supermarktkassa’s, buren tipten elkaar en burgers en politie vormden één front. Kortom: er werd niet alleen gevreesd en nagel gebeten, maar ook gedeeld, geholpen en gesteund.
Of de relschoppers nu serieus iets van plan of slechts wat bluffende tieners op social media waren, Schijndel heeft zich weer even één gevoeld. Dorpsgenoten: bedankt. Hier heb ik wel een dagje spierpijn voor over.
