Slik. Ik leg mijn krantje even neer en onderbreek mijn praatje met de buurvrouw. Want huh, wat lees ik nou? Ik, gescheiden mens, hoor in het rijtje asoburen thuis. Als gescheiden vrouw veroorzaak ik blijkbaar onhebbelijke overlast en in de ogen van sommige keurige mensen valt mijn huurhuis in de categorie crisisopvang. Wee degene die mij als buurvrouw heeft of krijgt, want ik ben een heuse terrorbuuf. Bedankt hè, bewuste Berlicumse meneer die ongetwijfeld wel in de gaten heeft dat ik hem citeer.
Het zit zo. In Berlicum wil de woningstichting een stennisschopper zijn huis uit zetten. Nadat meneer A. en zijn buurtgenoten tientallen keren 112 belden en de asobuurman deze zomer talloze keren door de politie is meegenomen, is de buurt klaar met zijn geblèr, gedreig, gebons, getrap en getier. Kinderen blijven van schrik binnen, mensen durven de deur niet meer open te doen en een beveiligingscamera houdt de boel in de gaten. Kortom: de straat staat strak van de spanning. Tot zover snap ik het allemaal nog prima.
Maar dan.
A. begint te vertellen over het zware leven in zijn wijk, waar huur- en koopwoningen notabene gewoon door elkaar staan. De gemeente en de woningbouw hebben hier de laatste jaren van alles weggestopt dat hommeles veroorzaakt: vluchtelingen, gescheiden mensen en begeleid wonen. Alsof ze verdorie crisisopvang zijn en nog niet genoeg gedoe hebben gehad! Ze laten zo’n keurige Berlicumse straat helemaal verpauperen met dit soort uitschot. Gescheiden mensen zelfs! Hoe dúrven ze.
Meneer A., ik hou het even kort want de buurvrouw roept dat de koffie koud wordt. Maar ik heb met u te doen hoor. Sterker nog: ik leef intens met u mee.
En met de rest van de buurt ook trouwens.
Eén asobuurman is al erg genoeg.
