Daar zit ik dan. Relaxed op een bankje aan de koffie, terwijl de kinderen zich vermaken in een attractie en mijn mobieltje nog 32 minuten en 14 seconden aftelt tot we in de volgende achtbaan kunnen. Niks geen urenlang staan, zere voeten of penetrante zweetlucht achter ons. Deze virtuele wachtrij is simpelweg geniaal. Een van de corona-initiatieven in de categorie ‘die houden we erin’.
Inderdaad, ik focus even op de fijne dingen die ontstaan zijn. Eens wat anders dan zeiken op alle coronashit, waar ik net als mijn 17.424.929 medelanders normaal gesproken heel goed in ben. Zo ervaar ik nu persoonlijk minder keuzestress en gedoe. Waar ik vroeger ons dagje pretpark vloekend zou verzetten bij regen en mijn agenda binnenstebuiten zou keren voor een nieuwe datum, hebben we nu al gereserveerd en betaald en nemen we dus gewoon een jas en paraplu mee. Eenmaal in het park geniet ik van de hygiënisch bereide broodjes en het nergens-in-de-rij-hoeven-staan.
Ook aan postcoronaproof maatregelen als niet knuffelen, kussen en handenschudden ben ik zonder moeite gewend geraakt. En dan hebben we natuurlijk nog het feesten in kleiner gezelschap of tijdslots. In plaats van 80 vrienden en bekenden in je huis proppen, met klotsende oksels gebak en kaasblokjes rondbrengen en een tevergeefs ‘hé hallo, ik probeer zo echt even te komen kletsen’, heb je voor de verandering tijd en aandacht voor je gasten. En die vrienden die er nu dus niet bij zijn? Daar spreek je lekker apart mee af. Stukken waardevoller dan die vluchtige ‘hé hoi’ op het voorheen o zo gezellige feestje.
Ping. Mijn QR-code voor de rollercoaster is binnen en ik denk maar één ding daar op dat bankje. Laten we dit uit noodzaak geboren gemak straks alsjeblieft niet terugdraaien. Exit Corona? Yes please. Maar de rust mag blijven.
