“Mam! Ik heb geen huiswerk voor dit weekend. Geen spelling, geen rekenen. He-le-maal niks!” Na drie maanden is het voorbij met de werkjes en taken. Dat blije gezichtje, heerlijk. En wat nog heerlijker is: ook mijn baan als thuisonderwijzer zit erop. De meester neemt het vanaf maandag weer over. Driewerf hoera. In huize Hellings gaat de vlag uit.
Soms liep het op rolletjes, soms was het chaos. De ene dag legde ik geduldig voor de zesde keer de persoonsvorm en het bijvoeglijk naamwoord uit, de andere dag verhief ik mijn stem al voordat er überhaupt een vraag afgevuurd werd. En werd ik op z’n zachtst gezegd gek van het gelambal en die fulltime driedubbele dosis testosteron in huis, terwijl ik me aan de keukentafel probeerde te concentreren op mijn werk. Na 90 dagen topsport komt er een eind aan het tijdperk thuiswerken-thuisonderwijs. Maar hoe opgelucht ik ook ben, ik heb toch mixed feelings.
Mijn kinderen hebben me namelijk best een beetje meegenomen in hun structuurloze bestaan. Ik ben eraan gaan wennen dat de ontbijttafel om 12 uur nog gedekt was. Mijn werktijden hebben zich verlegd en dit tijdelijke gebrek aan dagindeling en sociale activiteiten betekende in zekere zin ook minder gestress en gejaag. Als ik mijn sprintjes naar de supermarkt niet meetel tenminste, want mijn god wat verplaatste al het eetbare zich snel van koelkast naar tienermaag.
Fijn of niet fijn: de basisschool is weer 100% open. Hier moet 2/4 van het gezin weer in het gareel, de wekker afgestoft en kan de koelkast weer half zo vol. Sta even stil bij deze mijlpaal papa’s en mama’s. We did it! En goed ook. Laat dat rapport en die chocoladebollen maar komen, we zijn hartstikke geslaagd.
En oja, de kinderen ook.
