Bíjna had ik mijn klaagzang begin deze week al klaar. Het scheelde maar een haar of ik had hier zoals half Nederland zitten piepen over de onmogelijke combi van thuiswerken en thuisonderwijs, het open zijn van kerken, slijterijen en Schiphol en al die eigenwijze winkels met 31 procent essentiële goederen in de schappen. Want poeh poeh, het is me wat en wat is het toch kut allemaal.
Ook al vind ik het belachelijk dat er nog steeds werkgevers bestaan die van werkende ouders verlangen dat ze om 5 uur opstaan en tot ’s nachts doorwerken om verloren werktijd in te halen. Ook al baal ik ervan dat het grondrecht op onderwijs minder zwaar weegt dan het grondrecht op godsdienstbeoefening. (Als leren, werken en winkelen vanuit huis kan, waarom bidden dan niet?) Tóch heb ik me ingehouden en tot vrijdag gewacht met het schrijven van deze column. En warempel: de Action is intussen weer dicht en de ruzie tussen lingeriezaak en bh-verkopende Hema gesust. De school van mijn jongste heeft besloten dat de kinders in januari om de dag even fysiek les krijgen en veel kerken schrappen hun missen deze Kerst. Ook deze zaken lijken zich dus op te lossen. Ik spreek zelfs een meedenkende werkgever die tijdelijk extra omkijkt naar papa’s en mama’s met schoolgaande kinderen.
Hoe zwaar het ook lijkt, iedere storm gaat uiteindelijk weer liggen. En hé, we hebben het hier feitelijk over 13 dagen schoolsluiting, waarvan de eerste 3 dagen er alweer op zitten. Relax dus een beetje zou ik zeggen. Niks mis met zeilen hijsen, reddingsvesten aantrekken of om hulp roepen als je dreigt te verzuipen. Maar moord en brand schreeuwen omdat de boot éven schuin hangt? Neem liever een essentieel wijntje en bedenk wat écht essentieel is.
