Tijdstip: woensdagochtend 9:30 uur. Locatie: de lokale supermarkt. Gelukkig zijn er maar twee mensen die het gehoord hebben. Alleen de caissière en de onbekende mevrouw voor me in de rij zijn getuigen. Ik zei het echt: “Als u ze niet wilt, mag ik de troetels dan hebben?” Het was eruit voordat ik het wist...
“Heb je nog boodschappen gedaan?” Dat is tegenwoordig de eerste vraag die mijn kinderen stellen als ze me op het schoolplein tegemoet komen of als oma op bezoek komt. Het was een tijdje over, maar het verslavingsgedrag is sinds kort weer overduidelijk te herkennen. Op deze verslaving wordt handig ingespeeld door de concurrerende supermarkten, van wie de marketingafdelingen duidelijk weer op volle sterkte zijn na de vakantie.
Het begon tijdens het WK in 2006 met de wuppies. Sindsdien is er een ware winkelgekte losgebarsten. Nagellak, armbandjes, keukenmini’s, voices, knikkerbanen, knuffelbeestjes, edelstenen... het wordt steeds gekker. En wij volwassenen betalen natuurlijk indirect voor deze ‘gratis’ hebbedingetjes; de rekening is zo tien procent hoger dan bij de supermarkt die niet meedoet. Natuurlijk zijn er ook allerlei aanvullende én onmisbare artikelen te koop zoals verzamelalbums, horloges en winkeltjes. Slim!
Ook ik vind het leuk om mijn kinderen blij te zien. Dus ga ik soms - ik geef het toe - mijn inkopen doen bij de winkel van hun voorkeur. Dat enthousiasme is toch heerlijk en bovendien is het zo zielig als mijn kinderen als enigen van de klas niet kunnen meedoen… Als zelfs de meester ruilt alsof het een lieve lust is, zal het pedagogisch toch niet zo onverantwoord zijn? Ja, ik weet het. Ze worden er zo hebberig van. En ook ik vind het niet fijn dat ze tegenwoordig in elke winkel iets verwachten en dat ze de buurvrouw niet meer kunnen begroeten zonder naar haar oogst van die week te vragen. Daar staat echter tegenover dat ze door het ruilen en verzamelen hun communicatieve vaardigheden ontwikkelen en hun geheugen trainen. Ja, zelfs van het bedelen achter het daarvoor bestemde hek in de supermarkt leren ze hoe interactie tussen mensen werkt. Reuze handig als je leert onderhandelen, overtuigen en incasseren op jonge leeftijd. Kinderen die durven te vragen zonder schaamte, daar kan menig volwassene nog iets van leren…
Weet je? Ik stop ermee vanaf nu! Ik bemoei me niet meer met de strijd tussen de drie broertjes als ik vier speeltjes te verdelen heb. Laat ze het zelf maar oplossen. Voortaan laat ik mijn kinderen gewoon op woensdagmiddag naar de supermarkt gaan. Het is alles bij elkaar gewoon een grote training sociale vaardigheden. Tegen de tijd dat ze in de puberteit komen, kijken ze vast liever naar de meiden en vraag ik me waarschijnlijk weemoedig af waar de tijd gebleven is dat hun leven nog draaide om voetbalplaatjes en gogo´s.
“Of ik vandaag nog even drie Troetel Speelwerelden wil halen? Nee jongens, die mag je zelf van je eigen geld gaan kopen. Veel plezier!”
