Tig kinderen tegelijk boeien. Een uur vol praten. Zowel geletterde Greetje als stuiterende Sander aan de slag krijgen met pen en papier. De juf kan het als de beste. Ik niet.
Gisteren werd het weer überduidelijk: mijn talent ligt niet bij presenteren, activeren en achtstegroepers iets leren. Tijdens een beroepenworkshop voor Schijndelse basisschoolleerlingen vertelde ik over mijn vak als tekstschrijver en het leek me leuk de junioren zelf een verhaal te laten schrijven. Of een gedicht. Desnoods alleen een titel. Dit ambitieuze plan zagen sommige twaalfjarigen wel zitten, andere niet. Mijn god wat is het lastig de dominante queen bee af te remmen en ook het verlegen muurbloempje en verveelde kind er voor vijf minuten bij te betrekken. En dan te bedenken dat ik als kind in elk vriendenboekje schreef dat ik juf wilde worden …
Het onderwerp verzinnen was dankzij de datum het makkelijkste deel van de les. Fluister de woorden verliefd, kussen en verkering en prepubers zitten direct op het puntje van hun stoel. Mijn uitleg over spannend versus saai schrijven ging ook nog wel. De overgang naar actie verliep daarentegen niet in elk groepje vlekkeloos. Het zal je niet verbazen dat ook de resultaten uiteenliepen. Geïnteresseerde Greetje, die al jaren haar avonturen bijhoudt in haar dagboek, liep naar buiten met een lang valentijnsverhaal. Geschreven in één adem en met sierlijke lussen. Springende Sander, die meisjes stom vindt en liever een bal dan een pen vasthoudt, bedacht welgeteld één rijmwoord en besloot ter plekke zich volgende keer op te geven voor de dans- of sportworkshop.
En ik? Ik concludeer met klotsende oksels dat ik godzijdank het goede beroep gekozen heb. Bij deze een diepe buiging voor alle juffen en meesters van ons land. Elk talent verdient respect, maar voor jullie buig ik vandaag nog nét eentje dieper.
