Dat fanatisme. Het spel dat zo mooi in elkaar zit. Die spanning en dat joelende publiek. Al Arsenal kijkend deze week besef ik me: ik heb heimwee. Naar zomaar een willekeurige precoronazaterdag, toen ik nog langs de lijn mocht staan. Ik ben dus allesbehalve blij met de verban-de-ouders-maffia die is opgestaan. Ouders blijvend thuislaten op zaterdag? Nee toch zeker!
Ik moest al afkicken toen corona roet in het eten gooide. Maar hé, tijdelijk. Dacht ik. Maar nu de kinderen weer trainen en zowel zij als trainers en coaches dit als lekker rustig blijken te ervaren, wordt het misschien wel minder tijdelijk dan gedacht. Zo zonder aanwezige ouders kunnen ze elkaar verstaan, krijgen kinderen geen tegenstrijdige aanwijzingen toegeschreeuwd en zijn ze minder gauw afgeleid, hoor en lees ik. Dus ja, misschien moeten we ouders bij wedstrijden straks ook maar buiten de poort laten staan. Euhhh… vergeten we hier niet even welke positieve aspecten er aan aanmoediging en support kleven?
ik snap heus wel dat het volume en gedril in veel gevallen best een tandje minder kan. Dat menig f’je minder snel jankt bij een tackle als papa en mama niet langs de lijn staan, begrijp ik ook nog. Maar hoeveel kinderen worden door onze ouderlijke betrokkenheid en ons enthousiasme niet juist blij en gestimuleerd? Bij de profs klinken niet voor niets random publieksgeluiden over de speakers! En waarom denk je dat ze poppen in stadionstoelen zetten? Als publiek niets zou toevoegen, namen ze echt die moeite niet.
Medeouders die nu op zaterdag uit hun neus zitten te vreten: even geduld nog. Straks gaan ze ons echt wel weer missen. Voorlopig stellen we het maar met buitenlandse competities op tv. Het is geen RKSV Schijndel B1, Nemelaer C2 of DVG E3, maar beter dan niets.